På Morgenbladets framside fredag 20.mai stod:”Bob Dylan som universitetsfag er en suksess”. Knut Schreiner rapporterer frå sitt år som student på dette faget. Det er på tide ”at Dylan nå studeres.” Førsteamanuensis Reidar Aasgård får ”honnør for å fornye Universitetet ved å ta de sentrale representantene for populærkulturen på alvor”. Dylan er uangripeleg i sin originalitet på plater og konsertar gjennom fleire tiår. Problemet er berre utgangspunktet, det at det er eit fag ein studerer, for så å ta eksamen. Kanskje er det ikkje eit problem, kanskje er det berre Schreiner og hans like der som ikkje er avhengig av å bruke studiet til jobb, eller såkalla ”dylanologar”, eit harmlaust ”studium” der ein dyrkar hobbyen sin. Men tenk om det er studentar der som ikkje er etablerte folk med jobb, studentar med lån frå Lånekassa? Det kan virke slik, i og med at det er førsteamanuensisar der, og heimeeksamen som fagleg mål? Og i og med at det har fagkode er det neppe grunn til å bruke hermeteikn kring ordet studium heller? Det er lite kult å spørje, men likevel: Kva jobb har dei tenkt å få seg, studentane som avlegg eksamen i ”Bob Dylan – tradisjonstolker og kulturspeil”? Men Schreiner seier jo at:”Å ha innsikt i rockens sentrale fortellinger og motiver, og dens detaljerte kodefellesskap, burde være en nyttig kompetanse i vår tid.” I vår tid tenker arbeidsgivarar fleksibelt, dessutan er det det same kva fag ein tek, det er like mykje snakk om å lære seg ein tenke- og arbeidsmåte som kan brukast i forskjellige samanhenger. Det viktigaste er dessutan å velje noko ein er interessert i, som rådgivaren min sa til meg då eg sjølv gjekk siste året på vidaregåande. Kvifor kjenner eg då ingen religions- eller kunsthistorikarar, eller litteraturvitarar, og knapt nokon humanistar i det heile med fagleg relevante jobbar, meg sjølv inkludert? Å, men eg tenker feil. Som det står i artikkelen:”Professor Bernt Hagtvet har de siste årene etterlyst sterkere vekt på dannelses-prinsippet ved Universitetet, både hos studenter og forelesere.” Det blir uansett ei dyr danning. Er ikkje danning noko som blir grunnlagt før ein blir myndig, og noko ein etter det sjølv har ansvar for å fortsette med i form av danningsreiser, enten dei no er bokstavelege eller metaforiske? I eit samfunnsperspektiv virkar det ikkje rett at ungdommane våre blir Eliza Doolittle og attpåtil betaler Henry Higgins i dyre dommar. Det ser pt ikkje ut til at dei eldre følgjer regjeringas oppfordring om å stå ekstra i jobben, ein framtidig auke i pensjonsalder virkar derfor uunngåeleg.
I det idéhistoriske fagmiljøet spesielt, og kanskje Universitetet generelt er Dylan-studiet spennande, fornyande. Men er det ein suksess med tanke på framtida, er det dette vi vil med universiteta våre? Heve særinteressene våre, verdieksplodere det populærkulturelle? Det er ikkje det som ligg i prognosene frå NAV om framtidas behov. Universitetet skal vere, og har alltid vore, ein forskningsfront med interesserte akademikarar på statleg lønningsliste. Men må det vere så engsteleg for å ikkje vere ”kult” nok? Treng studentane ytterlegare spissing og ”hipstifisering”, er det ikkje allereie inndekt i djupare funderte studier som litteratur- , media- og musikkvitskap? Er det ikkje betre at Universitetet konsentrerer seg om samfunnsansvaret sitt, som faktisk er å kvalifisere til ein eller annan slags jobb? Schreiner og dylanologanes statleg finansierte auke i symbolsk kapital virkar no for dryg i forhold til andre grupper, bør dei ikkje heller fordjupe seg på AOF eller friundervisninga? Eller gjere som folk før dei, med rette, har gjort, hylle Dylan på vor- og nachspiel i staden, altså levande sosiale fora?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar