Eg
likar ikkje tysdagar. Eg har aldri likt tysdagar. Det er så mange grunnar til
det, men grunnar har vi jo alle, for alt mogleg. Det kan vere nok å seie at dei
siste åra har tysdagen fått sitt endelege nådehogg med at eg då ikkje er ferdig
på jobb før i halv ni-tida om kvelden.
Veka
På
mange vis byrjer veka på onsdag. Då eg flytta til byen for mang herrens år
sidan, fekk eg vite av eine søskenbarnet mitt ( innfødd ) at alle i Bergen
gjekk ut på onsdag. Dette var på den tida då vi der ute i bygdene denne dagen
sat heime og såg «Lille-lørdag», det krevde ikkje store spranget for å skjøne
at dei vaksne måtte springe ut og feire. Seinare byrja eg i booking i RF på
Kvarteret. Torsdag var den store dagen ( Geitas Kveld – Hill Capra ).
Utfordringa var å dra folk på konsertar endå det ikkje var helg. Men særleg
utfordring var det ikkje: På nachspiel kunne ein pamp opplyse meg om at torsdagen
var ein populær utedag, alltid hadde vore det. Så var fredagen der. Er ein
under førti år, og ikkje har pådrege seg eit hestlass med ungar, er det så rart
med det: Er kjekt å feire at veka er slutt, enten ein har drive samfunns-maskineriet
eller duppa på lesesalen. Sosialt er det, var det, i alle fall, å samle seg
rundt bordet klokka fire-fem på stampuben, la humla suse ( obs: Dobbeltyding )
nokre timar, stundom eit par timar for mykje. Laurdag er, var, har alltid vore,
den store dagen. Alt kan skje: For det passar best for folk flest å invitere
til fest denne dagen, eller gå til ein. Som utøvande musikar veit eg ôg at
laurdag er gildaste dagen å spele konsert på, dagen med mest prestisje, som ei
slags uskriven lov: – Jøss! Er det laurdag de speler? – Nei, det vart flytta
til torsdag. – Å …
På
søndag spring ein på fjellet, eller sutrar i laurdagsskam på sofaen, eller
tømmer popcorn-bøtta på kinoen, før det er tid å dra seg ned på søndags-jam på
Klubben ( også, visstnok, kjent som Garage ). Måndager går gjerne av seg sjølv,
eit slags vedheng på søndagen. Dessutan er det alltid godt å komme i gang med
nye fargestiftar.
Beklager at eg finst!
Den
gamle litteraturpillaren: Biblioteket. Konsulent Erlend Nødtvedt er aktiv.
Sidan han byrja, inviterer han titt og ofte til interessante opplesingar og
føredrag, stundom tippar det over i rein folkeopplysing, slett ikkje eit dårleg
stempel. For nokre månader toppa det seg då han drog fram ein av Noregs største
dikterar: Kristofer Uppdal. Men kva er dagen, alltid, utan unnatak? Instruksen
synes vere tydeleg: – Ting for oss, Erlend, ting det du vil, men aldri på anna
enn ein tysdag! Den nye litteraturpillaren: Litteraturhuset. Linda Eide og
Gunnstein Akselbergs interessante, faste serie: Må sjølvsagt vere på ein
tysdag. Nyskapande «Kritisk kvartett», der ein kan få innblikk i litteraturmeldarars
ofte uforståelege tankegang har, overraskande, og høgst gledeleg, blitt ein
braksuksess. Men kva er dagen, tru? Det virkar som ein brei, bevisst konsensus,
til dømes slik Kvarteret, Klubben og Hulen stundom blir einige om å ikkje tape
over kvarandres plakatar, eller byrje midtvekes-konsertar i skapeleg tid. Skal
nye bøker av andre enn Chris Tvedt og Jo Nesbø lanserast ( for dei er så store
at dei er laurdags-verdige, må vite! ), må det skje på ein tysdag. Som til
dømes dobbeltlanseringa på Victoria av avantgarde-dikterane Yngve Pedersen og Vemund
Solheim Ådland tidlegare i haust, eller denne vekas diktseanse på Apollon
platebar. Kan det ligge anna bak denne konsensusen enn dårleg sjølvtillit?
Beklager at eg finst! Eg veit eg er smal, eg veit eg ikkje har noko ute i det
eigentlege samfunnet å gjere, særleg ikkje i desse regjeringsskiftetider. La
meg berre krype rundt i tysdagen, gøymt og verna i vekas stusslege attgløyme. Og
slik ein føler seg, slik blir ein behandla. Men eg seier dykk,
litteratur-Bergen, eg tryglar dykk: Reis dykkar stolte, om heller raudsprengte
og flassete hovud, reis dykk og bruk onsdagen! Bruk torsdagen! Bruk helga med,
for det er truleg du sjølv som har sett deg i vekas skammekrok. Og berre du
sjølv som har makta til å slite deg laus.
