Det var tittelen på ein kronikk publisert søndag 12.juni i Vg. Eg er stor tilhengar av ironi, og meiner det er feil at denne i dag kontinuerleg blir spytta på og latterleggjort av kritikarar og forlagsredaktørar. Det noverande fokuset på "sanning" og såkalla inderlegheit føles klamt og kreativt knugande. Som det heiter i kronikken: "Det noverande jaget på sanning og inderlegheit ligg fast, ute av stand til å lee på seg, som ein stranda kval". Litteratur er like lite eigna no som før til å finne ut kva som er sant, det einaste som har endra seg er det desperate søket etter "det ekte". Dette har også ført til det fule fokuset på skildringar av smått og stort i samtidslitteraturen, men framfor alt småtteria. Det er visst alfa og omega at folk kjenner seg igjen, då må både oppvaskkosten og den nye barnehageassistenten djupt og inngåande skildrast. Dette går sjølvsagt utover det som trass alt er det viktige med ( gode ) bøker: Fantasi og originalitet. Denne kronikken kan gjerne lesast i samanheng med: "Norskesjuka", eit innlegg publisert i Dagbladet i november i fjor, nett og papir, det er meint som ei kampanje. Det er dessverre sant at det blir gitt ut for mange bøker i Noreg, fordi det kjem for mange kjedelege bøker. Dette må skildringsveldet og det heilage kravet om å kjenne seg igjen ta skulda for. Ei bok er ei bok er ei bok, ho er ein i utgangspunktet verdig konkurrent til anna underhaldning og ei potent kunstform. Ho er ikkje eit tidsdokument om ein trasig og bitteliten kvardag frå eit bittelite land.
