Var tittelen på
konkurransen som Kvam Mållag og/ eller den litterære avdelinga av festivalen
"Bygdalarm" utlyste i vår, der det var om å gjere å gjendikte
bluesmusikaren Robert Johnson til nynorsk og/ eller dialekt. Underteikna vann,
eg skal slik til Øystese denne helga og høyre "Ascona blues" bli
framført av ein eller annan kassegitarist. Originalen er jo då "Terraplane
Blues", Johnson var arbeidskar og spelemann, slett ikkje rik, men ein
Terraplane kunne vel dei fleste få råd til, slik Ascona breidde om seg på den
norske bygda for nokre år sidan.
Robert Johnson fascinerte først ved det
urytmiske i uttrykket. Det er ikkje mykje 4/4 over gitarspelet, det går i rykk
og napp, over og under og kring tekstlinene, nærmaste parallell blir enten
progrock eller for så vidt gamaldans, som om det er fælt og gampete har ein
"snerk" i takten. Meir enn ein gong vart kassetten, mediumet den
gong, rykt ut av spelaren, mistenkt for bandsnurr. Så, godt i etterkant, flaut sogene
inn, dei om at han selte sjela si til djevelen, at det faktisk er Robert
Johnson som er grunnlaget for alle desse meir eller mindre moderne vriane, som
til dømes "Crossroads" med sjølvaste Steve Vai som djevel ( spelar-
)en. Og det beste, at han visstnok, kort tid levde han, minna endrar seg, vitna
døyr, spelte med ryggen til både lydopptakar i studio ( det er òg eit rykte om
at opptakaren stod i naborommet, det er vel godt påsmurt ) og publikum på
dåtidas røykfylte bluesbuler, ikkje fordi han var sjenert, men fordi han var
livredd for at konkurrentane skulle plukke triksa hans. Hadde han levd i dag,
hadde han altså ikkje heldt klinikk på Hagstrøm Musikk i Bergen, eller sprøyta
ut instruksjons-DVD'ar.
Vel møtt på Øystese for dei som vil, kl 15
på eit truleg skilta arrangement.
